Het verhaal van Silva en Abdul
De liefde van je leven vinden, alles verliezen, en opnieuw beginnen
Silva en Abdul, een getrouwd koppel uit Syrië, bouwden samen een succesvolle zaak uit voor ze door de oorlog gedwongen werden te vluchten.
Een nieuwe toekomst opbouwen met liefde en veerkracht
Silva: Mijn familie is Armeens. Al generatieslang zijn wij vluchtelingen. Ik groeide op in Syrië maar had de Libanese nationaliteit. Dat maakte het leven moeilijk omdat we voor alles officiële goedkeuring nodig hadden. We moesten altijd onze papieren laten checken door de veiligheidsdiensten. Ondanks dat soort hinderpalen kon ik naar school gaan en studeerde ik aan de universiteit. Daar haalde ik het diploma van interieurontwerper en ik ging aan de slag bij een meubelbedrijf. Daar ontmoette ik Abdul. Eerst was hij als een broer voor mij. Hij deed me denken aan mijn vader: hij was rustig en vriendelijk en wilde duidelijk het beste voor mij. Thuis waren we met vijf zussen, zonder broers, dus ik wist niet hoe het was om op die manier hulp te krijgen van een man. Abdul stond altijd voor me klaar, repareerde mijn auto en was er wanneer ik hem nodig had. Ik voelde me veilig bij hem.
Abdul: Toen ik Silva zag, was ik op slag verliefd. Ik probeerde alles zodat zij ook van mij zou gaan houden, maar in het Midden-Oosten is het niet makkelijk om een vrouw het hof te maken. Ik moest geduld hebben. Onze cultuur kent heel wat tradities die je in acht moet nemen. Maar ik was jong en opgeven kwam niet bij me op. Ik bleef haar tonen hoeveel ik om haar gaf tot zij uiteindelijk ook van mij begon te houden. Onze romance liep niet over rozen. We komen van verschillende achtergronden, elk uit een andere gemeenschap. Maar we geloofden in de liefde – liefde die sterker is dan tradities, sterker dan oorlog, sterker dan angst. En we bouwden samen iets op, niet gewoon een relatie, maar ook een bedrijf, een heel leven. We werden zakenpartners en stampten met mijn neus voor marketing en management en haar designtalent een eigen succesvolle zaak uit de grond.
We leefden van dag tot dag en probeerden gewoon te overleven.
Silva: Het was altijd al mijn droom om een eigen meubelbedrijf te hebben, zoals IKEA. Abdul liet die droom in vervulling gaan. Met de hulp van een rijke investeerder zorgde hij ervoor dat we ons eigen bedrijf konden opstarten. Beetje bij beetje maakten we naam, en na een tijdje verwierf ik bekendheid. Ik werd gevraagd om tijdens een ochtendprogramma op tv een item te presenteren over interieurontwerp. We hadden het niet makkelijk, maar het leven was goed. We werkten dag en nacht om iets van lange duur op te bouwen. Toen kwam de oorlog. En in één klap waren we alles kwijt. Onze fabriek, ons magazijn, ons bedrijf… het lag allemaal in puin. We probeerden nog opnieuw te beginnen in Damascus, maar ook daar haalde de oorlog ons in. Twee keer bouwden we iets op en twee keer verloren we het. We leefden van dag tot dag en probeerden gewoon te overleven.
Abdul: De oorlog veranderde alles. De raketten vlogen ons om de oren. Vlakbij ontploften autobommen. En wij hadden nog geluk – veel mensen overleefden het niet. We hadden het moeilijk want in onze fabriek was geen stroom en we konden geen grondstoffen aanvoeren. Mensen verlieten Syrië of werden onder de wapens geroepen. Ons bedrijf verder uitbouwen en blijven werken aan ons project werd een risicovolle onderneming. Maar toch hebben we dat gedaan. Die herinnering betekent veel voor ons.
Silva: Het was voor mij niet makkelijk om tegen de wensen van mijn ouders in te gaan. Iedereen verklaarde ons voor gek, met onze liefdesdroom. Maar op een dag wist ik zeker dat ik voor de rest van mijn leven bij Abdul zou blijven. We waren onderweg naar het werk maar er was geen benzine. Abdul had niet graag dat ik alleen onderweg was en hij was bij me. Een auto hadden we niet, dus ik besloot een bus te nemen. Op dat moment was dat een soort Mission Impossible, maar toch vond ik er een. De bus zat heel vol en Abdul drong erop aan dat we op de volgende zouden wachten. Terwijl we aan het wachten waren, was er een grote explosie door een bom. Plots werd alles zwart en lag de bus ondersteboven.
Toen realiseerde ik me dat Abdul mijn leven had gered. Hij is mijn bewaarengel en moet altijd in mijn leven blijven. Ik heb hem toen direct gezegd dat ik met hem zou trouwen, wat er ook zou gebeuren. Een week nadat we getrouwd waren, tijdens onze wittebroodsweken, kreeg ik telefoon van iemand die zei: “Silva, kom niet terug want het is hier niet veilig voor jou. Je overleeft het geen minuut.” We hebben toen het bedrijf opgedoekt. Onze eerste droom was voorbij. Maar we hadden elkaar en begonnen een nieuw leven als asielzoekers.
"Jarenlang hadden we geen dromen. We droomden er alleen van om de volgende dag weer wakker te worden. Nu kunnen we weer dromen. We kunnen weer bouwen. En dat doen we samen. "
Van nul af aan beginnen
Abdul: Vertrekken was niet makkelijk. We waren alles kwijt en moesten van nul beginnen. Erger dan nul eigenlijk. We kenden de taal niet, wisten niet hoe we werk moesten vinden, een woning huren of onze plek vinden in deze nieuwe wereld. We zaten echt aan de grond. Eerst werkte ik als gids voor toeristen. Dat betaalde niet goed, maar ik had ten minste iets. Toen kwam corona en verloor ik mijn baan. Toen onze zoon Sam geboren werd, had ik geen werk. Het was verschrikkelijk. Ik was als de dood dat hij zou opgroeien met een vader zonder werk en denken dat dat normaal is. Ik wilde absoluut een job vinden, om het even wat.
Toen hoorde ik van iemand dat IKEA taallessen en trainingen aanbood voor vluchtelingen. Ik kon mijn oren niet geloven. IKEA was altijd al onze grote inspiratie. Ik schreef me meteen in. Na drie interviews gaven ze me een kans. Geen baan, een kans. Ze zeiden: “Als je bewijst dat je het kan, mag je blijven.” En dat heb ik gedaan. Ik heb die kans met beide handen gegrepen. Het voelde alsof iemand me uit een brandend huis gered had.
Silva: IKEA deed meer dan Abdul een kans geven. Het gaf ons gezin een toekomst. Toen ik mijn permanente verblijfsvergunning kreeg, solliciteerde ik voor een functie op de visuele afdeling. Ze zagen daar dat ik ervaring had als interieurontwerper en boden me een baan aan die aansloot op mijn vaardigheden. Mijn Tsjechisch liet te wensen over, maar ik kreeg hulp en kon in het Engels werken. We voelden ons welkom en gerespecteerd. Nu droomt onze zoon er ook al van om bij IKEA te horen. Onlangs zei hij: “Mama, als ik groot ben wil ik robotdesigner zijn bij IKEA!” We moesten lachen, maar we beseften ook: dit is zijn thuis. Hij heeft hier een toekomst. En dat betekent alles.
Abdul: Syrië zal altijd ons thuisland zijn, maar Europa heeft ons ons leven teruggegeven. Het heeft ons een veilige plek gegeven. Maar we kunnen met Syrië samenwerken, de mensen daar helpen en iets nieuws opbouwen vanuit een plek waar we veilig zijn. IKEA heeft me gered. Het heeft me een kans gegeven om mezelf te bewijzen. Om te laten zien dat ik niet alleen een vluchteling ben, maar ook een werker, een bouwer. Ze hebben me geen liefdadigheid gegeven, maar waardigheid. En dat zal ik nooit vergeten.
Silva: Jarenlang hadden we geen dromen. We droomden er alleen van om de volgende dag weer wakker te worden. Nu kunnen we weer dromen. We kunnen weer bouwen. En dat doen we samen. Op onze werkplek krijgen we het gevoel dat dit onze thuis is. Op een dag zei onze zoon: “Mama, ik ga nu naar de kleuterklas, maar als ik groot ben ga ik mee met jou naar IKEA.”
Hier kunnen werken was onze redding. Het is een nieuwe kans om te leven. Ik kan me geen betere plek indenken om mijn zoon een toekomst te geven.
