Het verhaal van Shadia
Van activist tot asielzoeker
Shadia moest Colombia ontvluchten en haar werk als sociaal activist en voorraadanalist opgeven. Nu bouwt ze in Frankrijk haar carrière opnieuw op.
Ik had het gevoel dat niemand me zou kunnen helpen.
In Colombia werkte ik overdag voor een multinational als analist in de voorraadcontrole en ’s avonds was ik mijn vaders rechterhand in zijn strijd voor rechtvaardigheid. Daarnaast studeerde ik nog voor een MBA (master in bedrijfskunde).
Als advocaat kwam mijn vader decennialang op voor de slachtoffers van kinderarbeid die werden ingezet voor illegale activiteiten, ontbossing, afpersing, illegale mijnen en drugshandel. Mensen kwamen naar ons als ze geen geld hadden om een advocaat te betalen. Mijn vader hielp hen, en soms gaven we hen bij ons onderdak. Wij hadden in Colombia een groot huis. Als er kinderen bleven logeren, hielp ik hen met hun schoolwerk. Ik leerde het onrecht dat hun werd aangedaan van dichtbij kennen. Omdat wij illegale activiteiten aan de kaak stelden, beschikten we over heel wat gevoelige informatie over corruptie en andere illegale praktijken.
Ik moest uiteindelijk het land verlaten omdat ik de dochter ben van mijn vader. Ik werd maandenlang achternagezeten door zijn vijanden, die ook mijn vijanden werden. Ik werd voortdurend gevolgd omdat ze mijn vader wilden dwingen zijn aanklachten in te trekken. Ze wisten alles over mij. Ze wisten waar ik werkte, zodat ik op den duur mijn job moest opzeggen. Ze stuurden me dreigende berichten, waarschuwden me dat ik in de gaten werd gehouden en dat mijn leven in gevaar was. Maar mijn vader kon zijn werk niet opgeven. Het was te belangrijk. Dus ik heb mijn leven opgegeven zodat hij kon doorgaan.
Nieuw leven aan de andere kant van de oceaan
Weggaan was heel moeilijk. De coronapandemie woedde, en ik wilde bij mijn familie blijven. De hele wereld bleef binnen maar ik moest weg. Ik had geen keuze. Ik had nooit gedacht dat ik in Frankrijk zou wonen. Mijn droom was om in mijn eigen land leraar te worden en mensen te helpen die geen geld hadden om te studeren. Maar het mocht niet zijn. Toen ik in Frankrijk aankwam, sprak ik geen Frans, ik had er geen familie en ook geen vrienden. Ik wist eigenlijk niets over Frankrijk. Ik was tijdens dat hele proces alleen. Dat was niet makkelijk. Ik had het gevoel dat niemand me zou kunnen helpen. Maar de Fransen met wie ik sprak, waren heel vriendelijk en behulpzaam.
Het weer was er wel koud, maar de mensen waren warm. Ik wist niet wat ik met mijn leven ging aanvangen, maar ik was voorlopig veilig. Dat was het belangrijkste.
"Als je het in een ander land moeten zien te rooien, biedt een job een gevoel van zekerheid. Het geeft je een wow-gevoel, omdat je de kans krijgt je professionele capaciteiten te laten zien, je soft skills, hard skills en alles. Dat voelt heel goed."
Terug naar school
Wat ik echt wou, was de kans om te werken. Om dat te doen moest ik Frans leren en terug naar de universiteit gaan. Ik besefte: als ik bij een bedrijf aan de slag wou, moest ik weer gaan studeren. Ik moest in mijn cv kunnen aantonen dat ik in het Frans had gestudeerd. Dat is in Frankrijk heel belangrijk. Ik moest alles opnieuw leren, deze keer in het Frans. Het was heel moeilijk, maar toen ik mijn tweede master afrondde, was ik klaar. In mijn laatste jaar Franse les vond ik een job bij IKEA. Dankzij mijn studies vond ik een bedrijf dat mij echt aanstond vanwege haar waarden. De mensen zijn er echt geweldig. Dankzij mijn werk kreeg ik vrienden, en het hielp me weer aansluiting te vinden bij de samenleving. Ik kreeg bij IKEA een job waar ik echt van houd. Ik werk in de bevoorradingsketen en ben blij, want daar voel ik me thuis.
Als je het in een ander land moeten zien te rooien, biedt een job een gevoel van zekerheid. Het geeft je een wow-gevoel, omdat je de kans krijgt je professionele capaciteiten te laten zien, je soft skills, hard skills en alles. Dat voelt heel goed.
Toekomstdromen, in het groot
Ik woon nu in een kleine studio, maar ik wil blijven werken en genoeg verdienen voor een groot huis zoals we hadden in Colombia. Niet voor mij alleen, maar voor mijn vrienden en familie. Ruimte hebben om te bewegen en mensen uit te nodigen om samen in de tuin te zitten vind ik heel belangrijk. En ik wil mensen in nood blijven helpen. Nu ik mijn masterdiploma op zak heb, wil ik me als vrijwilliger inzetten voor activiteiten rond inclusie en gelijke kansen.
Het is bijzonder belangrijk dat vluchtelingen de kans krijgen te werken en de taal te leren. Ze moeten zicht kunnen krijgen op hun volgende stappen en voor zichzelf kunnen instaan.
Vluchtelingen zijn ook mensen. We zijn niet uit op liefdadigheid. De kans om te werken, onze capaciteiten aan te wenden en te participeren is essentieel. Die kans is alles wat we nodig hebben.
