Het verhaal van Abdi
De kracht van vastberadenheid
Abdi vluchtte als tiener weg uit Somalië, en kwam na een hachelijke reis van zes maanden aan in Oostenrijk.
Mijn eerste keer buiten Somalië
Abdi bouwde een nieuw leven op door de taal te leren, een opleiding te volgen en nieuwe vaardigheden aan te leren.
Thuis in Somalië was ik een van de gelukkigen. Mijn familie kon het zich veroorloven om me naar school te sturen, en ik had talent voor wiskunde. Ik kreeg extra lessen in boekhouden.
Ik vulde mijn dagen met studeren, helpen in het familiebedrijf en op straat voetballen met mijn vrienden. Dat was een mooie tijd. Gewapende groeperingen rukten jonge mensen weg uit hun families en dwongen hen deel te nemen aan militaire activiteiten.Ik zag hoe vrienden verdwenen en hoe hun leven veranderde. Dat was voor mij echt geen optie.
Toen ik 17 was, hielp mijn oom me aan die nachtmerrie te ontsnappen en het land te verlaten voor het te laat was. In Mogadishu nam ik het vliegtuig naar Istanbul in Turkije. Het was mijn eerste keer buiten Somalië, mijn eerste keer in een vliegtuig en mijn eerste stap in een onzekere wereld. Daarna volgde een lange reis waarbij ik verschillende grenzen overstak, soms gehuld in duisternis. Het was verschrikkelijk niet te weten wanneer ik eindelijk in veiligheid zou zijn.
Nieuwe uitdagingen
Ik ben blij dat ik uiteindelijk in Oostenrijk ben beland. Het is een veilig land, en het is intussen mijn tweede thuis.Maar in het begin was het moeilijk. Thuis had ik alles wat ik wilde. Hier was de cultuur totaal anders. Ik had het lastig met kleine dingetjes zoals eten. Ik kwam hier aan zonder familie, zonder vrienden en zonder iemand die me op weg kon helpen. Ik kon niet eens koken, dus ik at alleen brood. Zelfs een kop thee was moeilijk.De taal leren was niet simpel.
Dat was mijn eerste en belangrijkste doel. Ik wilde hier wonen, zo snel mogelijk de taal leren en aan de universiteit mijn studies voortzetten. Ik liep alle scholen af en vroeg naar een plekje in een cursus Duits, en zette van mijn kleine uitkering elke euro die ik kon opzij om voor die lessen te betalen.
Ik was naar school geweest in Somalië, maar het onderwijsniveau daar en in Oostenrijk is niet hetzelfde. Wel wist ik dat een opleiding de weg vooruit was, dus hield ik het koppig vol.
"Ja, we moesten ons eigen land ontvluchten, maar we brengen ook ons kunnen en onze motivatie mee. In heel wat opzichten zijn we trouwens net nog méér gemotiveerd dan iemand anders."
Een diploma en zelfvertrouwen
Uiteindelijk mocht ik aan de universiteit bedrijfskunde gaan studeren. Cijfers en economie spraken me altijd al aan. Ik was superblij dat ik in Wenen kon werken. Ik kon nieuwe kleren betalen, eens een uitstapje doen en betalen voor gespecialiseerde cursussen. En ik kon mijn familie helpen als het nodig was.Met het Skills for Employment-programma bij IKEA zette ik opnieuw een stap vooruit.
Dat voelde voor mij als het goede leven. Zowat de helft van de bevolking in Wenen heeft een immigratieachtergrond. Als je de mensen helpt en de kans geeft te werken, kunnen ze ook belastingen betalen en mee de gezondheidszorg ondersteunen.
Ja, we moesten ons eigen land ontvluchten, maar we brengen ook ons kunnen en onze motivatie mee. In heel wat opzichten zijn we trouwens net nog méér gemotiveerd dan iemand anders. Als een Oostenrijker vijf uur moest studeren, moest ik 10 uur ploeteren om voor hetzelfde examen te slagen.Ik ben dankbaar en blij dat ik nu mijn duit in het zakje kan doen voor het systeem. Als je iedereen kansen geeft, dan is er geen limiet aan wat je kan bereiken. We kunnen snel groeien als persoon maar ook als gemeenschap.
Kijk niet naar iemands achtergrond of naam of hoe die eruitziet, maar vraag je af wat die persoon kan betekenen voor je bedrijf. Geef mensen een kans en je zal samen succes boeken.
Kinderen werpen licht op de toekomst
Ik wilde pas kinderen als ik de Oostenrijkse nationaliteit zou hebben, opdat ze niet hetzelfde zouden moeten meemaken als ik. Mijn jongens doen het geweldig in de kleuterklas. We wonen in een van de mooiste en groenste wijken van Wenen.
In de vakanties gaan we met de auto samen op reis en rijden we van de ene stad naar de andere. Voor mij is het ongelooflijk dat we dat kunnen zonder te hoeven stilstaan bij beperkingen voor een reis van A naar B. Ik wil dat ze begrijpen hoe bevoorrecht ze zijn in vergelijking met miljoenen andere kinderen die dat niet kunnen vanwege de plaats waar ze geboren zijn of wie hun ouders zijn. Ze moeten dat begrijpen en trots zijn.
Ik ben genaturaliseerd in 2019, en pas dan kon ik er nog maar aan denken om mijn oom in de Verenigde Staten te bezoeken. Toen ik mijn paspoort had, kon ik gewoon een ticket boeken en een visum aanvragen. Binnen een dag was het geregeld. Dat ik dat nu kan is heel fijn, maar wat is er eigenlijk veranderd? Op dat paspoort na ben ik nog precies dezelfde persoon als voorheen.
