Het verhaal van Edgar
Les in het heropbouwen van een leven
Edgar vluchtte gedwongen weg uit Venezuela en liet zijn thuis en zijn dochter achter. In België vond hij veiligheid, ging hij weer aan de slag als leraar en begon hij zijn leven opnieuw op te bouwen.
Ik moest iets doen
Edgar vluchtte gedwongen weg uit Venezuela en liet zijn thuis en zijn dochter achter. In België vond hij veiligheid, ging hij weer aan de slag als leraar en begon hij zijn leven opnieuw op te bouwen.
In Venezuela had ik een normaal leven. Ik ben een computerman, aan de universiteit studeerde ik wetenschappen. Mijn broer was leraar, en op een dag kon hij er niet zijn voor een van zijn lessen. En dus heb ik hem vervangen om hem uit de brand te helpen. Die dag ontdekte ik mijn passie voor lesgeven.Ik ben toen begonnen met een paar dagen per week, tot ik uiteindelijk aan een voltijds lessenrooster kwam als leraar Frans en Spaans. Ik vond lesgeven echt enorm leuk en ik vind dat nog steeds.
Van lesgeven heb ik veel geleerd. Ik was nog jong, rond de 20, en veel van mijn cursisten waren ouder dan ik. Dat ik hun leraar kon zijn en zelf dingen van hen kon opsteken vond ik geweldig. Rond 2015 begon het ingewikkeld te worden in Venezuela. Het leven werd heel moeilijk. Er waren veel protestacties en het geweld tierde welig. Gewapende paramilitairen op de fiets gooiden gasgranaten naar de demonstranten.
Gezin verscheurd
Tegen dat mijn dochter geboren werd in 2015, raakte ik buiten niet verder dan 100 m van mijn appartement. Het straatgeweld was zo verschrikkelijk dat de geur van gas en rook thuis binnenkwam. Ik was natuurlijk bang.
Met het gezicht van mijn dochter voor me besefte ik dat ik iets moet ondernemen als ik haar een beter leven wilde bieden. Ik was niet rijk. Maar ik wilde dat zij een veilige plek zou hebben om te leven en op te groeien. Ik besefte dat ik voor de veiligheid van mijn gezin en specifiek mijn dochter iets moest ondernemen.
Ze verhuisde met haar moeder naar een andere stad waar het veiliger was, en ik moest met mijn moeder en mijn broers het land uit. Mijn dochter achterlaten was het moeilijkste.
Geen papieren, geen écht leven
Toen ik in België aankwam had ik het zwaar. Ik moest me aanpassen en van nul beginnen. Ik was vluchteling en 33 jaar oud, niet zo jong meer dus. Mijn diploma was in België niet geldig. Ik had geen papieren, geen documenten. Ik stond voor een enorme uitdaging. Gelukkig sprak ik Frans.
Het belangrijkste was dat ik mijn status in orde moest krijgen. Ik moest werk vinden en geld verdienen. Ik was nu veilig, maar mijn dochter was nog altijd in Venezuela, en ik moest minstens geld kunnen sturen.Ik heb toen veel verschillende dingen gedaan, maar het heeft enkele jaren geduurd voor ik mijn status kon regelen en weer een normaal leven had. Het etiket ‘vluchteling’ is een groot obstakel.
Dé uitdaging is het dagelijks leven. De simpelste dingen zijn een probleem. Zonder identiteitspapieren kan je geen telefoon kopen om contact te hebben met je familie. Zonder papieren of vluchtelingenstatus heb je niet het recht om te werken. Elke dag is een nieuwe uitdaging die je moet zien door te komen. De uitdaging is om geduldig en veerkrachtig te blijven en de hoop niet te verliezen dat alles goed komt.
Voor ik Venezuela ontvluchtte, had ik geen idee van de realiteit van een leven als vluchteling. Veel mensen denken dat vluchtelingen op zoek zijn naar een makkelijk leven. Maar vluchteling zijn is geen keuze. Vluchtelingen willen geen liefdadigheid, enkel kansen. Het is niet alsof ik op een dag wakker werd en dacht: ‘Laat ik het eens proberen in België en kijken hoe het is om vluchteling te zijn.’ Ik wilde alleen terug naar normaal, naar een gewoon leven.
"Vluchtelingen helpen bij hun integratie is altijd een win-winpartnership. Het zorgt voor diversiteit en een andere kijk op de dingen. En dat is alleen maar positief. "
Een prachtige verrassing
Dat ik misschien bij IKEA zou kunnen gaan werken, was de mooiste verrassing sinds ik in België aankwam. Via een programma bij IKEA heb ik heel veel leuke mensen uit veel verschillende landen en met uiteenlopende achtergronden ontmoet.
Ik werk er nu drieënhalf jaar. Ik begon als verkoopmedewerker. Toen ik die kans kreeg, had ik in mijn leven nog geen potlood verkocht. Ik was nerveus, maar blij dat ik een echte, goeie job had.Stap voor stap hebben ze me geholpen mijn droom om weer les te geven in vervulling te doen gaan. Nu ben ik als LND-specialist (Learning & Development) lesgever bij IKEA.
Dat mijn diploma niet erkend is, maakt voor IKEA weinig uit. Wat telt binnen de organisatie is wie je bent en wie je kan zijn. Het zijn fijne mensen die werken binnen een fijne cultuur. Ook sociaal helpt het: als ik zeg dat ik bij IKEA werk, krijg ik positieve reacties.
Het leven na de ommezwaai
Na die moeilijke periode kijk ik er nu naar uit tot rust te komen en van het leven te genieten. Nu ik hier woon met mijn vriendin en mijn stiefzoon, is mijn grote droom om mijn dochter in het echt weer te zien.
Ze is nu negen, en dankzij de smartphone kan ik ze bijna elke dag zien. Maar ik weet niet hoe het voelt om haar vast te pakken of naar school te brengen.
Dankzij mijn werk heb ik mijn plaats teruggevonden in de samenleving. En kan ik weer de dingen doen die ik een hele tijd heb moeten missen. Vluchtelingen helpen bij hun integratie is altijd een win-winpartnership. Het zorgt voor diversiteit en een andere kijk op de dingen. En dat is alleen maar positief.
Het is belangrijk een open geest te hebben, en te beseffen dat in andere landen een andere realiteit heerst, met andere problemen. We willen op cultureel en professioneel vlak deel uitmaken van de samenleving waar we wonen en kunnen daar ook veel aan bijdragen.
